De Belgische psychiater Dirk de Wachter heeft de laatste jaren veel aandacht getrokken met zijn stelling dat de moderne mens veel te hoge eisen stelt aan het leven. Grotendeels aangemoedigd door commercie denkt die mens dat het ‘perfecte plaatje’ te realiseren valt, en mede daarom besteden miljoenen van hen veel tijd en geld om dat ‘perfecte plaatje’ voor zichzelf op te tuigen. Het oordeel van De Wachter over die mentaliteit is vrij helder: in zijn ogen getuigt dat streven van een doorgeschoten individualisme waarin we onszelf op een verkrampte manier vastpinnen op een droombeeld. Iets waar we ongelukkig, leeg en eenzaam van worden (hij heeft de negatieve term ‘ikkigheid’ geïntroduceerd).
In feite beschrijft De Wachter hoe we, aangejaagd door welvaart, onszelf in de weg zitten.
Tot zover kan ik volkomen met Dirk de Wachter mee. Zijn analyse over individualisme, leegheid en verkramping deel ik. Maar in de oplossing – hoe bevrijden we ons uit de gouden kooitjes die we voor onszelf aan het bouwen zijn? – scheiden zich de wegen van De Wachter en mij. En is er misschien een verschil merkbaar tussen een sceptische psychiater en een optimistische ondernemer.
De Wachter pleit voor acceptatie. Wanneer we onze verwachtingspatronen maar genoeg omlaag schroeven en ons erbij neerleggen dat het leven niet altijd leuk is, zo vat ik hem samen, verkleinen we onze kans op desillusie en een chronisch vorm van ontevredenheid. En hervinden we een elementaire rust, aldus De Wachter.
Als ondernemer vind ik deze ‘oplossing’ te tam en defensief.
Net als De Wachter zie ik dat doorgeschoten individualisme veel schaduwzijden heeft. Gelet op de cijfers vooral bij een groeiende groep senioren, die in de media wordt aangeduid als ‘eenzame ouderen’. Hun dagen vervlakken. Ze zien steeds minder mensen. En gaan op den duur de uren aftellen tot hun maaltijd of, gewoon, de schemering. Maar is acceptatie daarop het antwoord? En dat wij hen, als samenleving, links laten liggen? Ik denk het niet. Al was het maar omdat ouderen in termen van rust, wijsheid en relativeringsvermogen enorm veel te bieden hebben, niet in de laatste plaats aan (zoekende, gehaaste) jongeren. Die op hun beurt levenslust en vitaliteit binnenbrengen.
Via het platform BuddyBold verleid ik senioren en jongeren om hun gouden kooi uit te komen en elkaar te verrijken. Zo hebben we een senior die graag competitief wilde gamen gekoppeld aan een Buddy die dat ook leuk vindt. En is een oudere vrouw die digitaal graag bij wil leren gekoppeld aan een jongere die handig is met computers. Hoewel ikzelf nog volop moeder ben en meedraai in het gezinsleven, zou ik, als ik naar mijn hart luister, graag om de zoveel tijd met een Buddy een wandeling door de natuur maken, met veel aandacht voor de zintuiglijke rijkdom om ons heen. Lijkt me geweldig!
Dirk de Wachter zal BuddyBold waarschijnlijk kritisch bekijken. En vinden dat we gedreven worden door precies dat wat hij te dominant vindt: het leven leuker en rijker maken.