‘BUDDY ZIJN IS POSITIEVE ZORG, VOOR DE SENIOR, MAAR ÓÓK VOOR JEZELF…’

Journalist en schrijver Hans van Willigenburg (57) is sinds anderhalve maand Buddy van Nelly van Herk (82) in Bleiswijk. Hij vindt het Buddy zijn een verrijking voor zijn leven en moedigt leeftijdgenoten aan om eenzelfde stap te zetten. ‘Elke keer is als bij Nelly ben, maak ik verschil. In mijn werkzame leven is dat gevoel er lang niet altijd.’  

Waarom ben jij Buddy geworden?

Omdat ik zelf al vaak denk dat het leven veel te snel gaat. En me aan het einde van de dag afvraag: sta ik wel genoeg stil bij hoe bijzonder alles is? Mijn ervaring is dat je bij senioren makkelijker in een lagere versnelling terechtkomt. Dat vind ik prettig. En senioren zelf ook.

Omgaan met senioren als welkome onthaasting. Werkt het zo?

Voor mij wel. Ik moet erbij zeggen dat ik het geluk heb dat Nelly een hele fijne senior is. Net als ik houdt zij van een goed gesprek. We praten over van alles. Onder meer over het verdriet dat haar man is overleden. Over hoeveel ze hem nog dagelijks mist. Maar ook veel over luchtiger zaken: sport, politiek en het leven in de breedste zin van het woord. En wat ook fijn is: mijn werktijden zijn volledig flexibel en met Nelly – waar ik op een vast tijdstip langs ga – heb ik elke week een ankerpunt.

Hoe ging de kennismaking? Je bent tóch vreemden voor elkaar, aan het allereerste begin…

Het eerste wat Nelly zei toen ik naar binnen liep en met haar kennismaakte: ‘Van mij hoeft dit allemaal niet. Ik heb niemand nodig.’ Op een koppige toon.

Hoe reageerde je daarop?

Niet. Ik zei dat ik graag thee wilde en heb haar gevraagd waar ik mocht gaan zitten. Een kwartier later zei ze: ‘Je bent een open man. Lekker spraakzaam. Daar houd ik van.’ Toen was het ijs al zo’n beetje gebroken.

Hoe verklaar je die snelle draai?

Trots. Niemand geeft graag openlijk toe iets te missen in het leven. Dan leid je gezichtsverlies. Maar dat is slechts buitenkant. Toen zich vervolgens een geïnteresseerd gesprek tussen ons ontwikkelde, vergat Nelly de buitenkant al snel. En begon ze honderduit over zichzelf te vertellen.

Is Buddy zijn een vorm hulpverlening? Of zie jij dat anders?

Maakt dat wat uit? Volgens mij draait het bij BuddyBold om het groter maken van je wereld. Mijn wereld wordt groter omdat ik met Nelly gesprekken voer die, anders dan in mijn werk, nergens toe hoeven te leiden. Nelly’s wereld wordt groter omdat ze via mij allerlei dingen hoort waar ze anders geen weet van zou hebben.

Welke dingen?

Om maar wat te noemen: wat ik verdien als ik een verhaal schrijf voor een krant of tijdschrift. Of welke BN-ers ik ooit heb geïnterviewd. Ik zit namelijk in de journalistiek.

Wat heeft Nelly eraan om dat te weten?

In dit geval gaat het nou nét niet om het nut, maar om het veelgebruikte woord ‘verbinding’. Interesse hebben in elkaar. Daar leeft ieder mens van op. Ikzelf net zo goed. Aandacht is een leeftijdloos geneesmiddel. Als journalist maak ik dagelijks mee hoe prikkelend een gesprek kan zijn.

Als alles zo voor de hand ligt, zoals jij doet voorkomen: waarom bestaat BuddyBold dan al niet veel langer?

Hele goeie vraag. Ik denk dat we aan het begin staan van een andere, veel positievere benadering van zorg. We gaan meer kijken naar wat iemand nog wél kan, in plaats van: wat gaat niet meer? Neem Nelly. Ze kan moeilijk lopen. En ondanks haar fantastische familie en fijne buren dreigt haar wereld, puur door de rolstoel, kleiner en voorspelbaarder te worden. Terwijl ze geestelijk nog zo pienter is als wat. Dus wat doe ik? Ik vraag haar het hemd van het lijf. En als het even kan ga ik met haar in de rolstoel naar buiten. Heerlijk toch?

Critici zeggen: dat hoort een bedrijf niet te doen, dat zijn taken voor de familie.    

Ik snap die kritiek. Ik weet ook als geen ander dat een goede familieband belangrijk is, maar ook weer niet zaligmakend. Hoewel ik elke avond met mijn 96-jarige vader bel en elke zondag bij hem langs ga, en dat een warm en goed gevoel geeft, zie je elkaar zó vaak en ken je elkaar zó goed dat je elkaar nauwelijks meer iets nieuws te vertellen hebt. Voor een Buddy is dat veel makkelijker. Juist omdat je meer afstand tot elkaar hebt.

Voor elke senior met een krimpende leefwereld zou een Buddy volgens jou een uitkomst zijn?

Eens. De wereld zou een stuk mooier zijn als bijvoorbeeld meer mensen van mijn leeftijd, vijftigers dus, zouden ontdekken wat een rijkdom het is om Buddy te zijn. En op die manier senioren, en zichzelf, nieuwe inspiratie en levenslust geven.

Iedereen Buddy?

Ach, iedereen… Ik weet niet of het daar om gaat. Wat ik wél weet: elk mens heeft behoefte aan nieuwe verhalen en oprechte ontmoetingen. Zeker senioren die langzaam geïsoleerd raken. Voor die groeiende groep vind ik BuddyBold echt een fantastisch initiatief, dat ik van harte ondersteun door nu zelf Buddy te zijn.