Elk jaar organiseert het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport de Week tegen Eenzaamheid. In 2023 vindt deze actieweek plaats van 28 september tot en met 4 oktober. Extra reden voor Buddybold oprichtster Elske Doets om een blog te schrijven over een van haar eigen ervaringen als Buddy. En haar visie nog eens uiteen te zetten: dat oprechte en persoonlijke aandacht écht het verschil maakt.

 

DAT SPRANKJE GELUK LIGT ZÓÓÓ DICHTBIJ’

 

102 jaar
Vlak na het starten van Buddybold ontmoette ik de 102-jarige Piet. Ja, je hoort het goed: 102 jaar! Hij woonde in een verzorgingshuis. Zelf was ik op het moment van onze ontmoeting bijna 50. Vergeleken met Piet was ik echter zoveel jonger dat ik mezelf jong genoeg vond om zijn buddy te zijn. Ten einde op een aangename en zinvolle manier tijd met Piet door te brengen, vroeg ik aan de mensen die hem verzorgden wat zijn interesses waren. En wat hij vroeger voor werk had gedaan. Enigszins verbaasd kwam ik erachter dat ze dat niet wisten. Ik zeg verbaasd, maar eigenlijk was het nog heftiger: ik schrok ervan. Het is toch schrijnend als mensen een roeping hebben om te zorgen en geen tijd kunnen vrijmaken om zulke eenvoudige vragen, over hobby’s of werk, aan hun cliënten te stellen?

Broodnodig contact
De voornaamste reden dat verzorgenden niet aan deze wezenlijke gesprekken toekomen, ligt bij de overheid en de zorgverzekeraars: zij hebben onderling besloten maar een paar zorgminuten per client te vergoeden, waardoor het vrijwel onmogelijk wordt het broodnodige contact met de cliënten te leggen. Ook het maken van wandelingen of ondernemen van kleine uitstapjes wordt hierdoor lastig.

Passie voor bomen en planten…
Lastig of niet, tijdens mijn eerste gesprek met Piet vertelde hij hovenier geweest te zijn. Hij zei erbij een passie te hebben gehad voor bomen en planten. Die passie had hij met een universitaire studie graag meer inhoud gegeven, maar door de oorlog was die studie niet doorgegaan. Ik ervoer dit verhaal als enorm louterend! Bij jongeren van nu komt er zo’n enorme zee aan studierichtingen en binnenlandse en buitenlandse minors en masters op hen af, dat ze soms niet meer weten wat te kiezen. Wat een verschil met Piet: hij had nota bene niet eens de keuze gehad om überhaupt te studeren!

Onterechte angst
Gelukkig lukte het me Piet niet alleen zonder enige zorgervaring in zijn rolstoel krijgen, ik ging ook vol goede moed met hem naar buiten. De zorgmanager was vooraf (onterecht) bang dat ik het niet aan zou kunnen, onder meer omdat ik geen officieel rolstoeldiploma bezit. Niettemin verliep de rolstoelrit uitstekend, al koos ik er gemakshalve wel voor op- en aflopende stoepen te ontwijken. Ik liep zoveel mogelijk op egale stoepen en paden.

Volop genieten van de natuur
Toen ik eenmaal buiten was met Piet had hij een enorme behoefte om in contact te komen met de natuur. Omdat zijn ogen niet meer zo goed waren, wilde hij vooral kunnen voelen aan bomen en bloemen. Ik paste mijn eigen (doorgaans snelle) tempo aan Piet aan, dat wil zeggen: ik wijzigde mijn plan om een kopje koffie te drinken en een ijsje te eten. En besloot hem volop de kans te geven van de natuur te genieten. Ik plukte bloemen en liet Piet ze uitgebreid aanraken. Daar werd hij heel erg blij van! Al voelend herkende hij de verschillende bloemen en wist ze haarfijn te benoemen. En wat ook zo mooi was: hij hield de bloemen heel stevig vast, als was het zijn dierbaarste schat aller tijden! Ik dacht: wat heeft een mens weinig nodig om een sprankje geluk te ervaren. En wat is het triest dat veel ouderen zo’n ogenschijnlijk eenvoudig uitstapje wordt onthouden. Dat sprankje geluk sloeg overigens ook op mij over.)

Ook jij kunt helpen

Na twee jaar Buddybold hoor ik het steeds weer terug van onze matchmakers: de harde realiteit is dat senioren vaak niet of nauwelijks buiten komen. Ik denk dan: wat is het voor moeite om een uur per week oprechte aandacht te geven aan iemand die op leeftijd is of in een kwetsbare positie zit? Je doet in dat geval zoveel goeds: voor de persoon zelf, voor de verzorgenden, voor de mantelzorgers én voor jezelf.  Denk hier eens aan in ‘De Week Van De Eenzaamheid’. Ook jij kunt iemand in jouw omgeving helpen, die in een vergelijkbare situatie zit!

PS: wat ik bijna vergeet te vertellen en ook zo leuk vond aan Piet is dat hij speciaal voor mij een mooi overhemd aantrok, en zich scheerde, zodat hij zich weer even een mooi mens voelde en wij tijdens de wandeling een leuk plaatje vormden 😊

Elske Doets.

 

WORD OOK BUDDY

Actief worden als buddy bij jou in de buurt ‘kost’ je slechts 1 tot 2 uur per week, en naast een fijne vrijwilligersvergoeding krijg je er zoveel moois voor terug! Meld je aan via dit inschrijfformulier, zodat onze matchmakers contact met je kunnen opnemen voor een intakegesprek. Aanmelden kan al vanaf 15 jaar, maar ook volwassen buddies zijn van harte welkom.

 

 

BUDDYBEZOEK AANVRAGEN 

Ben je zelf op zoek naar een buddy om leuke dingen mee te doen of wil je een aanvraag doen voor je ouder(s) / familie of cliënten? Neem dan contact op via [email protected]. Maandelijks vinden er gemiddeld zo’n 100 tot 125 afspraken plaats tussen buddies en senioren – van alle leeftijden en achtergronden – en van Amsterdam tot aan Maastricht.

 

 

 

 

WEEK TEGEN EENZAAMHEID

Met het actieprogramma Eén tegen eenzaamheid en De week tegen eenzaamheid wil de overheid eenzaamheid in Nederland verminderen en stimuleert dan ook samenwerkingen met initiatieven zoals Buddybold. Want iedereen kan te maken krijgen met eenzaamheid. En iedereen kan helpen om er iets tegen te doen. Een eerder interview met een van onze buddy-koppels is terug te vinden via www.eentegeneenzaamheid.nl.